«Kiam, laŭ konscienca riproĉo, Fernando proponis al ŝi resti hejme, en klopodo de buĝeta reteno, ŝi respondis:

- Fernando, ĉu vi volas mortigi min per enuado... aŭ kio!?

Aliajn fojojn, li proponadis pli ĉipajn restoraciojn, sed ŝi koleris:

- Kia honto, Fernando! Ĉu vi allasus al mi kaj al niaj filinetoj eniri en tian butikaĉon?

La filinoj estiĝis la apogantaro de la patrino, kiu ŝatis vidi ilin similaj al si mem.»

 

 

Multaj el ĉi tiuj rakontoj disvolvas la subkuŝantan ideon, ke la Homo paŝas el stato de perturbo, kiu devas esti vidata kiel anima disorganizo, al konkero de kosma harmonio, kiu elmerĝas el la individua organizo de la animo, do De averio al harmonio.

 

 

«Malfermiĝis miaj okuloj, kiuj vidis la plej belan birdeton, kiun la naturo iam ajn kreis. Ĝi estis eteta, tute anila, je anilo egala al tiu de la ĉielo pura kaj senmakula el kiu ĝi eliris. Ĝi estis ero da ĉielo, korpigita kaj ĝoje dancanta. Mi tute kvietiĝis ĉe la fenestro por ne timigi ĝin. En tiu momento, la birdeto, per milda moveto, kiu povus esti leĝera salteto aŭ flugilskueto, eniris mian ĉambron, suriĝis kaj restis trankvila, paŝante sur la skribotablo apud la fenestro. Poste, ĝi levis la kapeton kaj pepis pli intense:

-  Pi, piiu...! Piri, pipii...rii!»